ευχάριστος

-η, -ο (ΑΜ εὐχάριστος, -ον)

(για πρόσ., πράξεις, καταστάσεις, πράγματα)

1. αυτός που είναι γεμάτος χάρη, ο θελκτικός

2. αυτός που παρέχει ευχαρίστηση, ευφροσύνη, τέρψη

(«οὐχ ὅμοια προαιρεῑται ὁ εὐχάριστος καὶ ὁ γελωτοποιῶν, ἀλλ' ὁ μὲν εὐφραίνειν, ὁ δὲ γελασθῆναι», Δημήτρ.)

μσν.

1. ευχαριστημένος, ικανοποιημένος

2. το ουδ. ως ουσ. τo εὐχάριστον

η αγαθή διάθεση, η καλή διάθεση

αρχ.

1. αγαθοεργός, ευεργετικός

2. τίτλος τών Πτολεμαίων

3. φρ. α) «εὐχάριστα δῶρα» — δώρα ευπρόσδεκτα

β) «τὸ εὐχάριστον τῆς ψυχῆς» — η αγαθοεργός διάθεση τής ψυχής, η ευεργετική διάθεση

4. ευγνώμων.

επίρρ...

ευχαρίστως και ευχάριστα (ΑΜ εὐχαρίστως)

νεοελλ.

με προθυμία, με χαρά, με ευχαρίστηση

μσν.-αρχ.

με ευγνωμοσύνη

αρχ.

1. με τρόπο ευχάριστο

2. φρ. «εὐχαρίστως τελευτῶ» — πεθαίνω μέσα σε ευδαιμονία, πεθαίνω ευτυχισμένα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -χαριστος (< χαρίζω < χάρις), πρβλ. α-χάριστος, δυσ-χάριστος].